Schuldheling

Van schuldheling is sprake wanneer u voorwerp in uw bezit hebt, dat van een misdrijf afkomstig is en u dat had kunnen weten. In veel gevallen is dat laatste nog maar de vraag. Dit hangt in grote mate af van de verklaring die u bij de politie geeft. Het is belangrijk uw verklaring op dit punt vooraf met een advocaat te bespreken.

Beoordelingskader schuldheling

Ingevolge art. 417bis, eerste lid, aanhef en onder a, Sr maakt de verdachte zich schuldig aan het schuldheling van een goed indien hij het goed voorhanden heeft, terwijl hij ten tijde van het voorhanden krijgen van het goed redelijkerwijs had moeten vermoeden dat het een door misdrijf verkregen goed betrof. Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad moet het gaan om grove of aanmerkelijke onvoorzichtigheid ten aanzien van de herkomst van het goed ( HR 17 december 1985, NJ 1986/428, rov. 5.2.1.)
Daarvan is sprake indien de verdachte bij enig nadenken over de hem bekende gegevens betreffende het goed, had kunnen vermoeden dat het goed van misdrijf afkomstig was en hij zonder nader onderzoek naar de herkomst van het goed niet had mogen handelen zoals is bewezen verklaard. Wat van de verdachte omtrent de in acht te nemen voorzichtigheid verwacht mag worden, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval.

vlg. HR 24 september 2013, ECLI:NL:HR:2013:772, rov. 5.2, HR 24 november 2009, ECLI:NL:HR:2009:BJ8631, NJ 2009/608, rov. 2.5, HR 13 mei 2003, NJ 2003/460, rov. 3.4 en HR 17 december 2002, ECLI:NL:HR:2002:AF0625, NJ 2003/177, rov. 4.5. Vgl. ten aanzien van schuldwitwassen HR 1 juli 2014, ECLI:NL:HR:2014: 1588, rov. 3.3.

Aanwijzingen voor wetenschap

Als we naar de jurisprudentie kijken, zien we een aantal omstandigheden die een aanwijzing voor wetenschap van de criminele herkomst van een goed kunnen opleveren:

• Goed gekregen van een ander, waarvan de verdachte weet dat die persoon veroordeeld is voor diefstallen, zonder zelf onderzoek te doen naar de herkomst van het goed, ook niet als die ander heeft gezegd dat hij het goed heeft gevonden (HR 23 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:301)